Neuromobilizacje

Ustalenie procesu patologicznego jest niezbędne do zastosowania odpowiednich technik neuromobilizacji

Terapia polega na napinaniu i rozciąganiu danego nerwu, tak aby przemieszczały się wewnętrzne i zewnętrzne jego struktury. Uzyskuje się to dzięki odpowiedniemu ustawieniu kątowemu stawów w okolicy których przebiega nerw. Aby maksymalnie go napiąć, można zastosować dodatkowo trakcję lub ruch w danym stawie. Dobór i modyfikacja technik zależy od objawów w badaniu klinicznym.

Oddziaływanie zabiegów neuromobilizacyjnych jest bardzo szerokie. Dotyczy zaburzeń funkcji nerwu unerwiającego wiele tkanek, które mogą mieć postać:

• dolegliwości bólowych (bóle piekące, promieniujące, tępe, stresowe, migreny),
• ostrych stanów zapalnych,
• zaburzeń mięśniowych (wzmożone napięcie, bolesne i nadmierne skurcze, bolesne przykurcze, zaniki),
• dysfunkcji i dolegliwości narządów jamy brzusznej,
• zaburzeń czucia (przeczulica, mrowienie, cierpnięcie),
• zmniejszenia siły mięśniowej,
• ograniczenia ruchomości w stawach,
• zaburzeń propriocepcji,
• braku równowagi psychofizycznej,
• schorzeń (np. rwy, dyskopatie, zespoły cieśni, łokieć tenisisty, bolesny bark, konflikt podbarkowy).